گزارشی از بزرگداشت نوازندهی فقید تار و سهتار ایران
«تلاش بینتیجهی جنگوک برای انتشار آلبوم آخرش ...»
مراسم بزرگداشت عطاالله جنگوك، نوازندهی تار و سهتار، شامگاه چهارشنبه - هشتم اردیبهشتماه - در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد.
به گزارش خبرنگار سرویس موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، مراسم نكوداشت زندهیاد عطاءالله جنگوك با اجرای قطعاتی از سوگوارههای قشقایی توسط پروین بهمنی و دامون ششبلوکی آغاز شد.
سپس داریوش پیرنیاكان، نوازنده تار در آغاز این برنامه با اشاره به شخصیت جنگوك گفت: من جنگوك را از سال 1356 در كلاس استاد شهنازی میشناختم. او آدم بسیار افتادهای بود. من این هفته اخیر را با او بودم و امروز باور نمی کنم که عطا رفته است و هنوز قبول مرگ او برایم سخت است.
او دامه داد: جنگوك هرگز نه برای شهرت و نه برای مادیات کار هنری نکرد، بلكه كارهای خود را برای مردم میساخت. او به موسیقی اشراف كامل داشت و بعد از آشنایی با موسیقی بختیاری و محلی، در این نوع نیز مهارت كافی را كسب كرد.
پیرنیاكان سپس با انتقاد از فضای فعلی فرهنگ كشور عنوان كرد: در امروز ایران به هنر موسیقی عنایتی نمیشود، درحالیكه ما باید هنرمندانمان را در زمان حیاتشان پاس بداریم. تلویزیون ایران هم بسیاری از آهنگهای نازل و پست را پخش میكند در حالی كه توجهی به پخش آثار خوب ندارد و اگر هم آنها را پخش كند، بدون پرداخت حق و حقوق، این كار را انجام میدهد.
او یادآور شد: نباید هنرمندانی همچون جنگوک را فقط در زمان مرگشان بشناسیم. من شک ندارم که این گونه هنرمندان دق میکنند و میمیرند. عطا 62 ساله بود و هیچ مریضی نداشت. چرا باید به یکباره بدون هیچ سابقه بیماری سکته مغزی کند؟ مشکلات موسیقی در کشور ما آن قدر بسیار است که هر وقت به هم می رسیم نا خودآگاه درباره این مشکلات صحبت میکنیم.
او خاطر نشان كرد:جنگوک برای انتشار آلبوم آخرش که هنوز به بازار هم نیامده است تلاش بسیاری کرد ،اما به نتیجه نرسید. هزینههای تولید این آلبوم را نیز از درآمدی که از تدریس به دست میآورد تامین میکرد.
این نوزانده تار در پایان بیان كرد: دوست داشتن هنرمند یعنی منتشر کردن آثار او، در حالیكه امروز هنرمندانی همچون شجریان و ناظری و سایر دوستان در خارج از کشور کنسرت برگزار میکنند! موسیقی در این سرزمین بسیار مورد بیمهری قرار گرفته اما بدانید امثال جنگوک با آثارشان زنده هستند و هرگز نخواهند مرد.ما در تمام سخنرانیها و مصاحبههایمان این گلایهها را مطرح کردهایم و دیگر خسته شدهایم از اینکه هیچ گوشی برای شنیدن نیست.
در ادامهی این برنامه، علیاكبر شكارچی پیام قدردانی دختر عطاالله جنگوك را كه در خارج از كشور به سر میبرد،خطاب به مردم و هنرمندان ایران قرائت كرد.
محمدرضا درویشی، آهنگساز و پژوهشگر نیز در بخش دیگری از این مراسم بعد از اجرای علیرضا شاه محمدی و حمید سکوتی - دو شاگرد زنده یاد جنگوک - با انتقاد از فضای فرهنگی كشور گفت: من از خطاب قراردادن مسؤولان برای انتقاد از وضعیت فرهنگی و موسیقی كشور در حال حاضر خسته شدهام. این در حالی است كه عدم توجه به فرهنگ و موسیقی با پرپرشدن این عزیزان مصادف شده و رابطهی متقابلی پیدا كرده است.
او تصریح كرد: بیاحترامی و بیتوجهی كه به كل مقولهی فرهنگ در این زمان شده است، در كل تاریخ فرهنگها بیسابقه است. از سوی دیگر ما تنها از هنرمندانی که در تهران پرپر میشوند خبر داریم و این وضعیت در میان هنرمندان مناطق مختلف به خصوص موسیقیدانهای نواحی ما بسیار شدیدتر است و به همان نسبت نیز فاجعه بزرگتری است، چرا که این بزرگان دیگر هیچ جایگزینی ندارند.
در بخش دیگری از این مراسم فریبا هدایتی و بهنام معصومی از دیگر شاگردان عطا جنگوک قطعهای را به یاد استاد خود اجرا کردند.
مهدی آذرسینا، دیگر موسیقیدان حاضر در این مراسم نیز در ادامه این برنامه اضافه كرد: هنرمند به زمان خودش فكر نمیكند. عطءالله همیشه با دوستان با ملایمت سخن میگفت و آنها را دلداری میداد و خودش هم همیشه كار میكرد.
مظفرزاده و غلامرضا صدرالدینی نیز در ادامه بخش قطعات كوتاهی را به یاد جنگوک نواختند.
رامبد صدیف نیز كه برای اجرای قطعهی دیگری به یاد این هنرمند برصحنه حاضر شده بود بیان كرد: من و عطا دوستی طولانی داشتیم و من به قدری از مرگ او ناراحت هستم که امروز نمیدانم چه بگویم و صحنه را در اختیار شهرام ناظری میگذارم.
ناظری هم گفت: همه آنچه که را كه باید گفته شود، محمدرضا درویشی و داریوش پیرنیاکان گفتند و همه ما واقعا از این وضعیت ناراحت هستیم.
سپس شهرام ناظری آواز کوتاهی را با انتخاب دوبیت شعر از مولانا به یاد جنگوک خواند.
پس از آن سیفیزاده نیز قطعه شعری را که به مناسبت در گذشت جنگوک سروده بود برای حاضران قرائت كرد و کمانچهنوازی و آوازخوانی علیاکبر شکارچی پایان بخش این برنامه بود.
به گزارش ایسنا، بیژن كامكار،حسین بهروزی، هادی منتظری و ... از دیگر حاضران در این مراسم بودند.